maandag 18 februari 2013

Warres Vleugels tussen de regels

Eerder deze week las ik in de Leeswelp een recensie over Warres Vleugels . De recensent stelt er dat de vaderfiguur in de tekst veel harder neergezet wordt dan in de illustraties waar een zachtere man wordt weergegeven. Er werd door de recensent meer eenheid gevraagd tussen beeld en tekst.

Hoewel de recensie best wel positief van toon is, Warres Vleugels wordt er een 'prachtig uitgevoerd prentenboek met stemmige tekeningen' genoemd, werd ik er toch op slag verdrietig van. 
Het verhaal van Warre begint namelijk tijdens de laatste nacht die hij doorbrengt in zijn kamer.
Zijn vader heeft gezegd dat hij weg moet gaan. Want hier komt niks van hem terecht.
Dat is hard. Keihard. Wie zegt dat nu tegen zijn kind? Wat een rotvader!
Daar is de recensent blijkbaar gestopt met 'lezen'.
Hoewel ik nergens schrijf dat de vader twijfelt over zijn beslissing, dat hij het liefst zijn zoon gewoon dichtbij zich zou willen houden waar hij hem kan beschermen, had de recensent toch de zorg en het verdriet van de vader kunnen lezen in dit stukje:

'Die nacht harkte vader een pad voor zijn zoon.
Pas toen het allerlaatste takje opgeraapt was,
 en alle keien netjes naast het pad gestapeld, ging hij terug naar binnen.
Even keek hij naar de maan die bleek in de hemel dreef. Er was een stuk uit.'

Soms moet je als ouder harde beslissingen nemen in het belang van je kind. Beslissingen die je angst inboezemen omdat ze recht tegen je eigen gevoel ingaan. Er zijn momenten waarop je  hartverscheurende keuzes moet maken, omdat je weet dat je kind er beter van wordt. Dan moet je durven loslaten en vertrouwen hebben.
En dat is wat de vader van Warre doet.

Het belangrijkste ligt vaak gelaagd tussen de woorden.
Gelukkig heeft Alain Verster de ziel van het boek op meesterlijke wijze weten te vangen in zijn illustraties.
En gelukkig zijn er meerdere recensenten die wel begrijpen wat ik in Warre niet letterlijk verwoord.

Eric Vanthillo op Pluizuit is er één van. Hij schrijft onderandere dit:

Bergh vertelt dit gevoelige verhaal met zuinige woorden. Zij wikt en weegt en construeert poëtische zinnen met vele stiltes waar tussen de regels door veel te lezen valt. Het is een verhaal dat je niet in een keer uitleest, maar dat je als het ware proeft en voelt. Op een tempo dat je tijd geeft tot persoonlijke reflectie.
De illustraties van Verster geven het verhaal een stevige meerwaarde en kloppen er perfect bij. Hij combineert verschillende technieken tot grote, dromerige prenten vol details. De ingetogen gelaatsuitdrukkingen, de zachte kleurtoetsen, de opvallende composities, ..., je voelt en ziet de hand van een tekenaar met veel talent.
Dit is geen prentenverhaal als 13 in een dozijn, maar een origineel en pakkend verhaal met een sterke persoonlijke toets van de makers dat je als lezer/kijker niet onberoerd kan laten. Vandaar een aanrader!

En daar werd ik dan weer heel erg blij van!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten