'Ja', knik ik.
'Je wordt er zo huppelig van. Zo helemaal hieperdepiep. De haartjes op je huid beginnen te dansen van 'contentement'.'
Mijn zoon verbetert mij: 'dat heet kippevel', zegt hij.
Ik zeg dat het toch nog anders is.
En dat is het ook.
Ik bruis vanbinnen telkens ik die foto zie met daarop Warre in zijn gele jasje en de, voor mij, onleesbare karakters erboven.
Mijn boek in China.
Wie had dat ooit gedacht?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten